De schilderijen zijn abstract-expressionistisch, kleurrijk en dynamisch met een palet van overwegend geel, oranje, roze, rood en bruinen, soms afgezet tegen blauw- en grijstinten. 

De kleurenmassa's hebben iets explosiefs, dreigends en tegelijk gaat er een bijna bovennatuurlijke statigheid en mystiek van uit. Hoewel er een zekere mate van diepte gesuggereerd middels overlappingen en atmosferisch perspectief, is de ruimte die op het doek wordt gecreeerd ondefinieerbaar.

Onwillekeurig doemen er de contouren van menselijke lichamen op uit de mist van kolkende kleuren of ze zijn gestold in een onbekende substantie van kleur.

Hoewel sommige werken nog lieflijk genoemd kunnen worden, zijn andere woest explosief en zij doen haast denken aan de verbeelding van de Apocalypse of Dante's Inferno.

Ook doet sommig werk subtiel denken aan William Turner, (ogenschijnlijke) wolkenpartijen waarbinnen een dynamisch spel van kleur en licht wordt gespeeld.

In het werk van Krijgsman wordt de kijker weinig houvast geboden. 

Het is onduidelijk of de vormen wel werkelijk menselijke gestaltes zijn en hun identiteit is al helemaal een raadsel. 

Meerwaarde van de abstract-expressionistische stijl van Krijgsman is dat de verbeelding van de kijker aan het werk wordt gezet. Meer dan bij de afbeelding van een bekende gebeurtenis.

Iedere kijker kan in principe iets anders uit Krijgsman's werk halen, afhankelijk van diens associatievermogen en in het leven opgebouwde beeldende herinnering.

Wat dat betreft is het alleen maar een voordeel dat het voor Krijgsman vaak een raadsel is wat zijn schilderijen precies uitbeelden.

Zelfs als hij het zou willen kan hij de toeschouwer niet een definitieve kant opsturen.

....en daarmee blijven alle wegen open en houdt het werk voor de kijker een grote mate aan mystiek.